Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i usuwanie żuchwy, ruchy boczne i różne będące związaniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i przodowi w stronę szczytów guzków stawowych. W kolejce początkowej stanowi on zintegrowany z ruchem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w jakimkolwiek ze stawów dokonują się odmienne ruchy. Rozróżnia się stronę pracującą i stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po stronie pracującej, więc tej, w którą skupia się żuchwa, głowy żuchwy wykonują zakup w linii pionowej, wspólny z zakresem ruchu żuchwy. Kiedy się uważa, w nurcie tym stosuje udział krążek stawowy, a wtedy wykonywa się on na obydwóch piętrach stawu. Po części balansującej głowa żuchwy rozciąga się z dolu żuchwy w celu guzka stawowego, wykonując równocześnie zakup i związek ku dołowi i przodowi.
Przy wszystkich ruchach żuchwy dużą rolę odgrywa krążek stawowy i stan jego ruchomości, co uzależnione jest z budową krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, jakie ponoszą w prac stawów, są w licznej wadze powiązane z nieprawidłową formą i miejscami krążka stawowego.
Reasumując, należy stwierdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych stanowią zjednoczenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i zatrzymanie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy posiada kolosalne stanowienie w protetycznym leczeniu pacjentów. W sukcesach dysfunkcji układu stomatognatycznego, kiedy należy ustalać połączenie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i powiązane z ostatnim uważane usytuowanie kolejnych elementów stawów skroniowo-żuchwowych ma wydatny wpływ na osiągnięcie korzystnych efektów leczenia. Pomocne są w takich sytuacjach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w kontakcie do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w sądu do szczęki - zarówno w okresie spoczynku, jak również prace - jest zasadnicze miejsce w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w wypadkach braków częściowych i dużą ich naprawę w brakach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w układu do szczęki dokonuje się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na niebagatelne i niskie. Do ważnych zaliczył loty do dołu, do przodu, do tylu i na boki. Połączenie dwóch lub więcej ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z istotnego punktu widzenia ważny jest podział ruchów na wykonujące się w terminie kontaktów powierzchni zębów górnych z niskimi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których mówią kontakty zębów przeciwstawnych, określane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą rozpoczynać się w położeniu żuchwy zwanym centralnym, skoro jej sposób znajduje się w formie strzałkowej lub w położeniach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Charakteryzuje się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W położeniu centralnego zwarcia dzieli się jeszcze trzy dodatkowe pozycje żuchwy, doprzednią i boczne - prawą i wewnętrzną.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako istotne decyduje się położenie spoczynkowe, w jakim żuchwa wydobywa się przez największy poziom oraz z jakiego realizują się jej style. Stanowi więc położenie, które przyjmuje żuchwa bez udziału naszej myśli. W daniu spoczynkowym żuchwa jest kilka przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi powstaje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej prezentuje się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w skalach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), przeciętna wielkość zawiera się w obszarze 2-4 mm. Utrzymuje się, że w miejscu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół własnej podstaw w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące spotykają się wówczas w kształcie równowagi, natomiast w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne uzależnione są z ich elastycznością. Elastyczność mięśni planujących własne przyczepy na żuchwie działa na jej położenie. Jest w niniejszy technologia stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych także do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) przeprowadzone na nowoczesnych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych istnieje w stanie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie występuje w dziedzinie Dondersa, która obejmuje obszar w jamie ustnej niski od początku zamkniętymi wargami, i z tyłu kontaktem języka z podniebieniem przyjemnym także ma prestiż na utrzymywanie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w ścianach 5-9,7 mm Hg oraz jest najsilniejsze bezpośrednio po połykaniu, kiedy może sięgać Przejdź do artykułu wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, grając na przestrzeń podniebienia, wytworzy siłę cenie około 300 g, która ujawnia się odpowiednia do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły czynne. Zakłada się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Ważnym elementem, który decyduje napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony wynikające z założenia ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za czynną regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze źródeł obwodowych i pierwszych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który zostaje oddany do neuronu ruchowego. Reakcja ta nosi nazwę odruchu rozciągania. Działanie to interesuje za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na trasie łuku odruchowego wysyłają powody do neuronu ruchowego w jądrze nerwu V. Bodźce te wracają następnie do mięśnia skroniowego, powodując jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy istnieje w śnie. Analogiczny cykl jest w mięśniach opuszczających żuchwę.
W błonie śluzowej przyznaje się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U ludzi użytkujących protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej rozwijane i dużo przychodzą na położenie żuchwy.